ROSINE: Schon
lacht der holde Frühling
Auf blumenreichen Matten,
Wo sich Zephyre gatten
Unter geselligen Scherze.
Wenn auch auf allen
Zweigen
Sich junge Blüten zeigen,
kehrt doch kein leiser Trost
In dieses arme Herz.
Da sitze ich und weine
Einsam auf der Flur,
Nicht um mein verlones Schäfchen,
Nein, um den Schäfer Lindor nur.
|
ROSINE: Ja
somriu la formosa primavera
sobre catifes de flors,
on els zèfirs s'esposen
entre amistosos jocs.
Encara que a cada branca
neixin joves brots,
no hi ha consol fàcil
pel meu pobre cor.
M'assec i ploro,
sol en el prat;
no pas pel xaiet que he perdut,
sinó pel pastor Lindor.
|