Ich würd' auf
meinem Pfad' mit Tränen
Oft hin zum fernen Ende seh'n,
Säh' ich nicht Kenner meiner Leiden
So mitleidsvoll am Wege steh'n.Den
Sonnenbrand, der mich entkräftet,
Den Blitz, der meinem Scheitel droht,
Den sieht mein Freund und tritt mir
näher
Und ruft: «Ich kenne deine Not!».
Zwar schmerzt es mich,
daß er den Jammer
Mit ansieht und, zur Hälfte schwach,
Nichts weiter kann, als mit mir trauern.
Doch ruft mein Herz: «Er weint dir
nach!».
Dann brech' ich mutig
durch die Dornen:
«Er sieht mich bluten!», sprech' ich
dann.
Und wenn ich einst, verblutet, falle,
Dann sag' er: «Der stieg felsenan!».
|
Miraria sovint
sobre la meva sendera,
amb llàgrimes als ulls cap al final
llunyà,
si no es trobessin pel camí, compassius,
aquells que coneixen els meus sofriments.L'ardor
del sol que m'afebleix,
el llamp que amenaça el meu cap,
això ho veu el meu amic i se m'acosta
tot dient: «Conec el teu destret!».
Certament em dol que ell
vegi
la meva misèria, però tanmateix
no pot fer cap altra cosa que sentir pena
per mi.
Amb tot, el cor em diu: «Ell plora per
tu!».
Llavors m'obro pas,
valent, a través de les espines:
«Ell em veu sagnar!», em dic.
I si algun dia caic dessagnat
ell dirà: «Ha superat tots els
esculls!».
|